Łódzkie odsłony teatru Jerzego Grzegorzewskiego artykuł
Informacje o tekście źródłowym
Łódzkie odsłony teatru Jerzego Grzegorzewskiego
Jerzego Grzegorzewskiego (1939–2005) krytycy wymieniali jednym tchem obok Krystiana Lupy i Jerzego Jarockiego jako jednego z największych współczesnych reżyserów teatralnych. Historię jego łódzkich inscenizacji przypomina łódzki oddział ZASP, który w galerii ŁTF prezentuje zdjęcia spektakli zrealizowanych w latach 1966–1976.
Kiedy miesięcznik „Teatr” prowadził debatę o teatrze wolnej Polski, krytycy, teatrolodzy i reżyserzy zgodnie zaliczali Grzegorzewskiego do grona najwybitniejszych twórców. Leszek Kolankiewicz stwierdził, że jako eksperymentator Grzegorzewski usiłował stworzyć w Teatrze Narodowym ośrodek, który byłby analogią do twórczości Wyspiańskiego z początku wieku. Łączył on wrażliwość plastyczną i teatralną, dekonstruował narodowe mity, budował głęboko intelektualne spektakle poruszając się w obszarze egzystencjalnych tematów.
Zanim jednak łódzki artysta został dyrektorem Teatru Narodowego, wiele lat reżyserował w Teatrze Jaracza, gdzie powoli wyznaczał kierunek artystycznej ekspresji i tworzył pierwotne wersje najważniejszych spektakli. Na wystawie można zobaczyć np. młodego Janusza Gajosa grającego Jaśka i Ewę Mirowską jako Rachelę w pierwszej wersji Wesela Stanisława Wyspiańskiego. Dokumentalne fotografie pokazują też początki plastycznych fascynacji Grzegorzewskiego, który — jako absolwent PWSSP — tworzył też scenografie. Daleki był w nich od realistycznej dosłowności: w Czajce Antoniego Czechowa wprowadził na scenę pudła fortepianów i ogromne konstrukcje ze strunami, a Antygonie Sofoklesa rusztowania. Wystawa odsłania więc jeden z istotnych rozdziałów twórczości wielkiego artysty.
„…Pan Jerzy” Galeria ŁTF (ul. Piotrkowska 102) do 28 kwietnia pn.–pt. 10–18, sb. 10–14; wstęp wolny