Demoniczny nadkabaret spektakl

  • reżyseria
  • Jerzy Grzegorzewski
  • scenariusz
  • Jerzy Grzegorzewski
  • scenografia
  • Jerzy Grzegorzewski
  • asystent reżysera
  • Krzysztof Różycki
obsada

Na Demoniczny nadkabaret złożyły się dwa dramaty Stanisława Ignacego Witkiewicza: Mister Price, czyli Bzik tropikalny i Nowe Wyzwolenie. Tytuł całości zaczerpnął JG z Tadeusza Boya-Żeleńskiego, a być może i z Konstantego Puzyny i jego wstępu do kanonicznego wydania dramatów Witkacego.

Przedstawienie dzieliło się na dwa akty, każdy z nich oparty był na jednym z tekstów, które zestawione zostały ze sobą na zasadzie kontrastu, co było widać już w scenografii, zgodnej zresztą z didaskaliami Witkacego. Akt pierwszy (Bzik tropikalny) rozgrywał się w całkowicie białej przestrzeni. Ściany sceny pokrywało białe płótno, scenografię tworzyły białe parasolki i leżaki, aktorzy występowali w białych kostiumach. Wizja ta była zwielokrotnieniem zawartej w Witkacowskich didaskaliach bieli jako mającego chronić przed upałem koloru tropików. W takim natężeniu jednak kojarzyła się raczej ze szpitalem psychiatrycznym. JG skrócił tekst do rozmiarów jednoaktówki, rozegrał go szybko i drapieżne. Jednostajnej bieli pierwszego aktu odpowiadały czerwień i czerń aktu drugiego (Nowe Wyzwolenie).

JG udało się w Demonicznym nadkabarecie stworzyć rzeczywistość sceniczną, rządzącą się własną, teatralną logiką, niezwiązaną w żaden sposób z realizmem czy psychologicznym prawdopodobieństwem. Spektakl odbiegał od powszechnie przyjętych konwencji teatralnych, mimo to został bardzo dobrze przyjęty przez krytykę. Uznano go za dzieło konsekwentne i spójne stylistycznie, zwrócono także uwagę na kilka bardzo dobrych ról.

Całkowicie przeciwna była natomiast reakcja widowni, która w trakcie przedstawienia opuszczała teatr, a nawet głośno wyrażała swoje niezadowolenie. Przyczyny tego stanu rzeczy upatrywano w zrealizowaniu spektaklu na Scenie 7.15, związanej z repertuarem raczej rozrywkowym i w związku z tym odwiedzanej przez określoną publiczność. / ik